Przyjmując oparte na superweniencji ujęcie tego, co fizyczne, definicja fizykalizmu jako „wszystkie własności są fizyczne” może zostać rozwikłana do:
1) fizykalizm jest prawdziwy w możliwym świecie w wtedy i tylko wtedy, gdy każdy świat, który jest fizycznym duplikatem w, jest również duplikatem w simpliciter.
Zastosowane do świata rzeczywistego (naszego świata), stwierdzenie 1 powyżej jest twierdzeniem, że fizykalizm jest prawdziwy w świecie rzeczywistym wtedy i tylko wtedy, gdy w każdym możliwym świecie, w którym fizyczne właściwości i prawa świata rzeczywistego są instancjonowane, niefizyczne (w zwykłym sensie tego słowa) właściwości świata rzeczywistego są również instancjonowane. Zapożyczając metaforę od Saula Kripke (1972), prawda fizykalizmu w świecie rzeczywistym pociąga za sobą to, że kiedy Bóg instancjonował lub „ustalił” fizyczne właściwości i prawa naszego świata, wtedy praca Boga jest wykonana; reszta przychodzi „automatycznie”.
Niestety, stwierdzenie 1 nie ujmuje nawet koniecznego warunku, by fizykalizm był prawdziwy w świecie w. Aby to zobaczyć, wyobraźmy sobie świat, w którym istnieją tylko właściwości fizyczne – jeśli fizykalizm jest prawdziwy w jakimkolwiek świecie, to jest prawdziwy w tym. Można jednak wyobrazić sobie fizyczne duplikaty takiego świata, które nie są również jego duplikatami simpliciter: światy, które mają te same własności fizyczne, co nasz wyobrażony świat, ale z jakąś dodatkową własnością lub własnościami. Świat może zawierać „epifenomenalną ektoplazmę”, jakieś dodatkowe czyste doświadczenie, które nie wchodzi w interakcję z fizycznymi składnikami świata i nie jest przez nie wymuszone (nie superweniuje). Aby poradzić sobie z problemem epifenomenalnej ektoplazmy, stwierdzenie 1 można zmodyfikować tak, aby zawierało klauzulę „to wszystko” lub „całość”, albo ograniczyć je do własności „pozytywnych”. Przyjmując tę pierwszą sugestię, możemy przeformułować stwierdzenie 1 w następujący sposób:
2) Fizykalizm jest prawdziwy w możliwym świecie w wtedy i tylko wtedy, gdy każdy świat, który jest minimalnym fizycznym duplikatem w, jest duplikatem w simpliciter.
Zastosowane w ten sam sposób, stwierdzenie 2 jest twierdzeniem, że fizykalizm jest prawdziwy w możliwym świecie w wtedy i tylko wtedy, gdy każdy świat, który jest fizycznym duplikatem w (bez żadnych dalszych zmian), jest duplikatem w bez kwalifikacji. Pozwala to na zaliczenie świata, w którym istnieją tylko własności fizyczne, jako tego, w którym fizykalizm jest prawdziwy, ponieważ światy, w których istnieją jakieś dodatkowe rzeczy, nie są „minimalnymi” fizycznymi duplikatami takiego świata, ani nie są minimalnymi fizycznymi duplikatami światów, które zawierają jakieś niefizyczne własności, które są metafizycznie wymagane przez fizyczne.
O ile jednak twierdzenie 2 pokonuje problem światów, w których występują jakieś dodatkowe rzeczy (nazywany czasem „problemem epifenomenalnej ektoplazmy”), o tyle napotyka inne wyzwanie: tzw. „problem blokerów”. Wyobraźmy sobie świat, w którym relacja między fizycznymi i niefizycznymi własnościami w tym świecie (nazywanym światem w1) jest nieco słabsza niż metafizyczna konieczność, tak że pewien rodzaj niefizycznego interwenta – „blokera” – mógłby, gdyby istniał w w1, uniemożliwić instancjonowanie niefizycznych własności w w1 przez instancjonowanie własności fizycznych w w1. Ponieważ stwierdzenie 2 wyklucza światy będące fizycznymi duplikatami w1, które również zawierają niefizycznych interwentów na mocy klauzuli minimalności lub that’s-all, stwierdzenie 2 daje (rzekomo) błędny wynik, że fizykalizm jest prawdziwy w w1. Jedną z odpowiedzi na ten problem jest porzucenie stwierdzenia 2 na rzecz wspomnianej wcześniej alternatywnej możliwości, w której sformułowania fizykalizmu oparte na superweniencji są ograniczone do tego, co David Chalmers (1996) nazywa „pozytywnymi własnościami”. Pozytywna właściwość to taka, która „…jeśli występuje w świecie W, jest również występująca u odpowiadającego jej osobnika we wszystkich światach, które zawierają W jako właściwą część”.
